Rozprawka

Alicji Małszyckiej

No i piszę teraz

 rozprawkę

I piszę

I leję tę wodę

I męczę, dobieram słowa

Ciężkie wielkością swoją w porównaniu do miałkości moich przemyśleń 

i mojej pogardy dla samego pisania szablonowego

I odbiera mi toto potem chęci do wszelkiego tworzenia

I stworzenia, do dzieci moich słownych

I co ze mnie za matka za czarodziejka słowa płodna

Kiedy szarpię się ze słowem

Kiedy niechęcią do niego pałam

Kiedy wyżywam się nim na nim samym

I słowami słowa obrażam

Obrazoburczo

Kalaniem słowa jest moja pisanina szkolna

I teraz tutaj wyżalam się wartką strugą

Gdzież indziej

Ale to z kolei kala ową rozmowę, zamienia w śmietnik

Gdzie wyrzucam frustrację moją przez słowa dla słowa

Dramatyzmem moim przesiąkam, nasączam się do wycieku

Do ufontannienienia, wylewu

I zalewam Ciebie, niewinną

Winy pozbawioną

Wybujały same z siebie płodne moje emocje

Nazbyt, bez potrzeby jakiejkolwiek, niechciane, wyrzucane

A jednak przez wyrzucanie owo jedynie istniejące

O! Słowa słodkie płodne rozradzające się szalone

Króliki letnie

Po co żyjecie

Po co mnożycie

We mnie a dla mnie chyba tylko

Sama sobie przyjemność sprawiam tą pisaniną nieszczęsną

A żeby ją uzyskać odbić je muszę

Z daleka spojrzeć na urodzone

Basta

Przesyt wszystko zepsuje

Sza już

Cisza Tobie

Ci

Sza

Kędzierska '16